ေ၀ဒနာေနာက္ကဥာဏ္ၾကားထိုးပါေစ

ေ၀ဒနာႏုပႆနာ ႐ႈပံုအေနအားျဖင့္ သုခေ၀ဒနာသည္ ျဖစ္ေပၚဆဲ သုခ၊ ပ်က္စီးသြားလွ်င္ ဒုကၡ။ သုခေ၀ဒနာမပ်က္ခင္မွာ ခ်မ္းသာေသာ္လည္း ပ်က္သြားသည့္အခ်ိန္တြင္ ဆင္းရဲဘက္ ေျပာင္းသြားေလေတာ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သုခေ၀ဒနာကုိပင္ ဒုကၡသစၥာအျဖစ္ ဘုရားရွင္ေဟာေတာ္မူျခင္းျဖစ္ပါ၏။ ထုိသုိ႔ သုခေ၀ဒနာကုိ ျဖစ္ပ်က္ ဒုကၡသစၥာအျဖစ္ ျမင္လုိက္လွ်င္
ကာမရာဂါႏုသယပဋိစၥသမုပၸါဒ္ျပတ္ေလ၏။ တဏွာပဋိစၥသမုပၸါဒ္ျပတ္ျခင္းပင္ျဖစ္၏။ သုခေ၀ဒနာအေပၚ၌ သာယတပ္မက္မႈျဖစ္ခြင့္မရွိေတာ့။ ဒုကၡေ၀ဒနာသည္ ေပၚဆဲခဏ၌ ဆင္းရဲ၏၊ ပ်က္သြားလွ်င္ ခ်မ္းသာ၏။ ထုိဒုကၡေ၀ဒနာကိုလည္း ျဖစ္ပ်က္ ဒုကၡသစၥာအျဖစ္ျဖင့္သာ ႐ႈရမည္ျဖစ္၏။ ႐ႈျခင္းျဖင့္ ပဋိဃာႏုသယေသ၏။ ေဒါသပဋိစၥသမုပၸါဒ္ျပတ္သည္ပင္ျဖစ္၏။ ဥေပကၡာေ၀ဒနာကုိလည္း ျဖစ္ပ်က္ ဒုကၡသစၥာအျဖစ္ပင္ ႐ႈရမည္ျဖစ္၏။ အနိစၥအျဖစ္ျဖင့္ ႐ႈရမည္ဟု ဘုရားရွင္မိန္႔ေတာ္မူ၏ (ဥေပကၡာေ၀ဒနာ ဘိကၡေ၀ အနိစၥေတာ ဒ႒ဗၺံ)။ ျဖစ္ပ်က္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ႐ႈသျဖင့္ အ၀ိဇၨာႏုသယေသ၏။ (အ၀ိဇၨာ) ေမာဟပဋိစၥသမုပၸါဒ္ျပတ္ျခင္းပင္ျဖစ္ပါ၏။

သုခေ၀ဒနာႏွင့္ ဒုကၡေ၀ဒနာသည္ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သုခေ၀ဒနာေပၚခုိက္ ဒုကၡေ၀ဒနာမေပၚ၊ ဒုကၡေ၀ဒနာေပၚခိုက္၌လည္း သုခေ၀ဒနာမေပၚ။ တစ္ခုတည္းသာ ေပၚသည့္သေဘာပင္ျဖစ္၏။ ေပၚသည့္တစ္ခုကုိသာ မိေအာင္ ဖမ္းဖုိ႔လုိ၏။ သုခႏွင့္ ဒုကၡသည္ ဥေပကၡာေ၀ဒနာ၏ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သုခ သို႔မဟုတ္ ဒုကၡေ၀ဒနာေပၚခုိက္ ဥေပကၡာေ၀ဒနာမေပၚႏုိင္။ ဥေပကၡာေပၚခုိက္၌လည္း သုခ ဒုကၡ မေပၚႏုိင္။ ေ၀ဒနာသံုးမ်ိဳး တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးေတာ့ ေပၚေနသည္သာျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု အၿပိဳင္ေပၚ႐ုိးမရွိ။ တစ္ခုၿပီးမွသာ ေနာက္ေ၀ဒနာတစ္ခု အစားထုိးေပၚႏုိင္၏။ မ်က္စိ နား ႏွာေခါင္း လွ်ာ ၀မ္းထဲတစ္ေနရာရာတြင္ ဥေပကၡာေ၀ဒနာေပၚေနလွ်င္ ေပၚခုိက္ျဖစ္ပ်က္႐ႈေပးရမည္ျဖစ္၏။ သုခ သုိ႔မဟုတ္ ဒုကၡေ၀ဒနာေပၚေနလွ်င္လည္း ေပၚခိုက္ ႐ႈေပးရ၏။ မေပၚသည့္အခ်ိန္ဟူ၍ကား မရွိ။ ေပၚဆဲအခုိက္ မ႐ႈမိလုိက္၍သာ ေ၀ဒနာကို ရွာမေတြ႔ဘဲ ျဖစ္ေနေလ့ရွိၾက၏။ ဆန္႔က်င္ဘက္ ေ၀ဒနာတစ္ခုခု အၿမဲ ေပၚေနမည္ျဖစ္၏။ ေ၀ဒနာသံုးခုလံုးေတာ့ ၿပိဳင္ေပၚ႐ုိးမရွိ။ သႏၲတိ (ေ၀ဒနာအစဥ္)ကို ဉာဏ္က မထုိးေဖာက္ႏုိင္သျဖင့္သာ သုခႏွင့္ ဒုကၡ ေရာေနသေယာင္ထင္ရ၏။ ဥေပကၡာႏွင့္လည္း ေရာေနသေယာင္ထင္ရ၏။ ေ၀ဒနာတို႔၏ ျဖစ္ပ်က္က လွ်င္ျမန္၊ အ႐ႈဉာဏ္က ေႏွးေနသျဖင့္ ထုိကဲ့သုိ႔ ေရာေနသေယာင္ ထင္ရျခင္းျဖစ္တတ္၏။ ထိုသို႔ ေရာေနသေယာင္ အထင္၀င္လာလွ်င္ ကိေလသာ ၾကားခုိသည္ဟု မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး အမိန္႔ရွိ၏။ ကိေလသာ ၾကားခုိလွ်င္ မဂ္ဉာဏ္အရေႏွး၏။

႐ႈရာတြင္ ရံခါ ဥေပကၡာေ၀ဒနာခ်ည္း ထပ္က ထပ္ကာေပၚခ်င္ေပၚေနတတ္၏။ ရံခါ သုခခ်ည္းထပ္ေနတတ္၏။ ရံခါ ဒုကၡခ်ည္းထပ္ေနတတ္၏။ တစ္မ်ိဳးၿပီး တစ္မ်ိးလည္း ေျပာင္းလဲ ေပၚေနတတ္၏။ မည္သုိ႔ပင္ေပၚေစ ေပၚဆဲအခုိက္သာ မိေအာင္ ႐ႈဖုိ႔လုိ၏။ သုခတစ္ခ်က္ ဉာဏ္တစ္ခ်က္မိေအာင္႐ႈေပးရ၏။ ဒုကၡေပၚလွ်င္လည္း ဒုကၡတစ္ခ်က္ ဉာဏ္တစ္ခ်က္၊ ဥေပကၡာေပၚလွ်င္လည္း ဥေပကၡာတစ္ခ်က္ ဉာဏ္တစ္ခ်က္ ႐ႈေပးရမည္ျဖစ္၏။ ယင္းသုိ႔ ေပၚသည့္ေ၀ဒနာတုိင္းကို ေ၀ဒနာတစ္ခ်က္ ဉာဏ္တစ္ခ်က္စီ ႐ႈႏုိင္ၿပီဆုိလွ်င္ ကိေလသာ ၾကားမခုိႏုိင္ေတာ့။ နာက်င္ကုိက္ခဲသည့္ဒုကၡေ၀ဒနာကုိ ဆက္တုိက္ နာက်င္ေနသည္ဟု ထင္ျမင္ေနလွ်င္ ဉာဏ္က သႏၲတိကို မထုိးေဖာက္ႏုိင္သျဖင့္ ေဒါသကိေလသာ ၾကားခုိေလေတာ့၏။ နာက်င္ကုိက္ခဲမႈေ၀ဒနာ၏ တစ္ရိပ္ရိပ္ တစ္ရြရြ နိမ့္ခ်ည္ ျမင့္ခ်ည္ ေရြ႕လ်ား ေျပာင္းလဲေနသည္ကုိ အပိုင္းပုိင္း အဆစ္ဆစ္ ျမင္ေအာင္ ဉာဏ္ျဖင့္ သႏၲတိ အစဥ္ကုိ ထုိးေဖာက္ႏုိင္ရန္ အေရးႀကီး၏။ ဒုကၡေ၀ဒနာမ်ား တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ထပ္ေပၚေနျခင္းသာျဖစ္၏။ တစ္ခုပ်က္ တစ္ခုျဖစ္ေနသည္ကုိ ဉာဏ္တြင္ ထင္ျမင္ေအာင္ စူးစုိက္႐ႈမွတ္ရမည္ျဖစ္၏။ အစနာက်င္မႈသည္ အလတ္စားနာက်င္မႈေပၚခုိက္တြင္ ပ်က္စီးသြား၏။ မခံႏုိင္ေအာင္နာက်င္ခုိက္တြင္ အလတ္စားနာက်င္မႈသည္ ပ်က္စီးသြား၏။ အပ်င္းစားနာက်င္မႈေပၚခုိက္ မခံသာေအာင္နာက်င္မႈသည္ ပ်က္စီးသြား၏။ ယင္းသို႔ အပုိင္းပုိင္း အျဖတ္ျဖတ္ ျဖစ္ပ်က္ေနသည္ကုိ ဉာဏ္တြင္ျမင္ေအာင္ ထုိးေဖာက္ႏုိဖုိ႔လို၏။ နာက်င္သည္ကုိေက်ာ္၍ သေဘာေျပာင္းလဲေနသည္ကုိ ျမင္ေအာင္ၾကည့္ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ထုိသုိ႔ ပုိင္းျဖတ္ႏုိင္ေအာင္ ထုိးေဖာက္၍ ႐ႈႏုိင္ၿပီဆုိပါက ေဒါသကိေလသာ ၾကားမခုိႏုိင္ေတာ့။

ခ်မ္းသာသည့္ သုခေ၀ဒနာသည္လည္း တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ထပ္ကာ ထပ္ကာ ေပၚေနသည္ကုိ သတိမထားမိက ခ်မ္းသာသက္ရွည္ေနသေယာင္ထင္မွတ္ရ၏။ သုခေ၀ဒနာ အၾကာႀကီးေပၚေနသည္ဟုထင္ေနတတ္၏။ ထင္သည္ႏွင့္ တဏွာ ကိေလသာ ၾကားခုိ၀င္လာေတာ့၏။ စင္စစ္မွာ သုခေ၀ဒနာမ်ား အစဥ္အတန္းလုိက္ ေပၚေနျခင္း (သႏၲတိ) သာျဖစ္ပါ၏။ ခ်မ္းသာခံစားမႈမွာလည္း အတက္အက် အနိမ့္အျမင့္ ရွိ၏။ နဲနဲခ်မ္းသာ အတန္အသင့္ခ်မ္းသာ အလြန္အမင္းခ်မ္းသာစသည္ျဖင့္ သုခေ၀ဒနာ သေဘာေျပာင္းလဲမႈကုိ ဉာဏ္ေဖာက္ထြင္းႏုိင္ရမည္ျဖစ္၏။ သုိ႔မွသာ သုခေ၀ဒနာရွည္ႀကီးသည္ အပုိင္းပုိင္း ျပတ္ေတာက္၍ ေျပာင္းလဲျဖစ္စဥ္အျဖစ္ ဉာဏ္တြင္ ထင္ျမင္လာမည္ျဖစ္၏။ သုခေ၀ဒနာကုိ တစ္ခ်က္စီ ပုိင္းလုိက္ျခင္းပင္ျဖစ္၏။ ဆက္တုိက္ေပၚေနေသာ သုခေ၀ဒနာတုိ႔၏ ၾကားတြင္ ကိေလသာ၀င္ခြင့္မေပးဘဲ ဉာဏ္ကုိသြင္းလုိက္ရမည္ျဖစ္၏။ သူက ျဖစ္ပ်က္၊ ႐ႈသည့္ဉာဏ္က မဂ္အျဖစ္ ကုိက္ေနေအာင္ ႐ႈရ၏။ ေ၀ဒနာေနာက္က ဉာဏ္လုိက္လာေအာင္ ႐ႈရျခင္းျဖစ္ပါ၏။ သုိ႔မွသာ ကိေလသာ ၾကားမခုိႏုိင္ေတာ့ျခင္းျဖစ္၏။ ခ်မ္းသာသက္ တာရွည္သည္ဟု ထင္ျမင္ေနလွ်င္ ျဖစ္ပ်က္မဂ္ မကုိက္ေတာ့သျဖင့္ သာယခံစားမႈ တဏွာ ၀င္လာေလ၏။

ဥေပကၡာေ၀ဒနာခ်ည္း ဆက္တုိက္ျဖစ္ေပၚေနလွ်င္လည္း ဥေပကၡာေ၀ဒနာတုိ႔၏ ၾကားတြင္ ဉာဏ္မ၀င္ႏုိင္လွ်င္ ျဖစ္ပ်က္ကုိ ေတြ႔လိမ့္မည္မဟုတ္။ ျဖစ္ပ်က္မေတြ႔လွ်င္ ဥေပကၡာေနာက္က အ၀ိဇၨာ ၾကားခုိေလေတာ့၏။ ထုိသုိ႔ အ၀ိဇၨာၾကားခုိလွ်င္ မဂ္ဉာဏ္ဖုိလ္ဉာဏ္ အရေႏွး၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဥေပကၡာေ၀ဒနာကုိလည္း တာရွည္ေပၚေနမဟုတ္၊ တစ္ခုၿပီးမွ တစ္ခုေပၚေနသည္ဟု အပုိင္းပုိင္း ျဖတ္ေတာက္ ႐ႈမွတ္ရန္လုိအပ္၏။ ဥေပကၡာတစ္ခ်က္ ဉာဏ္တစ္ခ်က္ ပိုင္း၍ ပုိင္း၍ ေဖာက္ထြင္း႐ႈမွတ္ရန္ လုိအပ္လွ၏။ အခ်ဳပ္အားျဖင့္ သႏၲတိကို ဉာဏ္က မထုိးေဖာက္ႏုိင္လွ်င္ ေ၀ဒနာတစ္ခုႏွင့္ တစ္ခုၾကားတြင္ ဉာဏ္မသြင္းႏုိင္လွ်င္ ဒုကၡေနာက္က ေဒါသၾကားခုိ၏။ သုခေနာက္က တဏွာၾကားခုိ၏။ ဥေပကၡာေနာက္က အ၀ိဇၨာ ၾကားခုိ၏။ ထုိသို႔ ကိေလသာၾကားခုိေနလွ်င္ မဂ္ဉာဏ္အရေႏွးေနဦးမည္သာျဖစ္၏။ ကိေလသာ ၾကားမခုိဘဲ ဉာဏ္ၾကားထုိးႏုိင္မွသာလွ်င္ ဘုရားရွင္မိန္႔ေတာ္မူသည့္အတုိင္း မနက္အားထုတ္ ညေနရ၊ ညေနအားထုတ္ မနက္ရႏုိင္ပါ၏။ 

ေဒါက္တာအရွင္ပါရမီ    

ျမကြ်န္းသာမိုးကုတ္၀ိပႆနာဓမၼရိပ္သာ   မွကူးယူေဖၚျပပါသည္။